اخ، وطنه!

 پيشو وويل:

کخری ته دی پاک دی؟! داسی مظلومه قواره یی نیولی چی ستا به هم غوسه ورته راشی.

چرگی وویل:

تر تا خو اوس هم شايسته ده، ورته وګوره غټه ده، خو پرون کوچني سپکې سپکه کړه دا زړه دربار رحمدل هم اوږیده

خری وویل:

نو ثه می کرای وای؟

یو ثه زره وره شه.

څنګه؟

اوس به يې ډېر وشایم

پيشو وينې ته وخته سپي ته یی ناره وکړه: